تحمّل داشتن و شنیدن حرف دیگران
درجه مهمّى است که متأسّفانه بسیارى ندارند!
مگر همه باید اعتقاد من را داشته باشند!
ولى کم نیستند کسانى که از عمق وجودشان معتقدند که آن چه به آن رسیده اند همان درست است و هیچ کس نباید غیر آن بگوید!!
این مطلب عجیبى است.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
اگر کسی بخواهد به کامل ترین وجهِ یقینی، شب قدر را درک کند،
بهترین راه این است که از شب 13 رجب تا شام پنجم شوّال را
-که لااقل 80 شبانه روز می شود -
مخلصا لله باشد تا یقیناً آن چهل روزی را که در حدیث شریف توصیه ی به آن شده است،
درک نموده و به اذن إلهی به مرتبه ی « حکمت » نائل آید
- و طبعاً شبِ قدر را نیز إدراک می نماید-
نشریه رکع
استاد مجید جعفری تبار
حواسمان باشد که ولىّ، متبوع ما است نه تابع ما؛
ما باید شیعه، پیرو و رهرو او باشیم نه او مطابق میل ما حرکت کند.
از همین جا آدم مىتواند آن ولىّ واقعى را بشناسد.
ولىّ واقعى هیچ وقت هندوانه زیربغلِ متفّق یا غالب نمى گذارد.
نهج البلاغه را زیر و رو کنید، کلمات انبیاء و قرآن را زیر و رو کنید، عمدتاً چیزهایى که مىبینید این است که خیلى صریح به متّفق ناس یا اکثریت غالب ناس به صراحتلهجه مىفرمایند
که شما اهل دنیا و در اشتباه هستید.
از ولىّ پایین تر بیایید و به یک آدم محترم و مثلاً به یک مرجع تقلید توجّه کنید.
مرجع تقلیدى که مطابق میل مریدها جواب مى دهد و به جاى این که تجّار بازار مقلّد ایشان باشند ایشان مقلّد تجّار بازار است و مطابق میل آنها فتوا مى دهد و خیلى هم حواسش هست که فتوایى ندهد که بدشان بیاید! یا فتوایى ندهد که مریدها کم بشوند! باید حواسمان باشد که اگر خداى ناکرده اینطور باشد، پایه تدیّن ـ اگر باشد! ـ مى لنگد.
به آیه آخر سوره مجادله توجّه کنید:
مرد حقّ حرف حق می زند ولو همه مردم بدشان بیاید.
مرد حقّ براى خوش آمد اهل دنیا چیزى نمى گوید:
«لاتَجِدَ قَوما یُؤمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَومِ الآخِرِ یُؤادّونَ مَن حادّ اللّه وَرَسولَه».
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
سوره «ماعون» یکی از سوره های کوچک آخر قرآن است. آیا تا به حال به این سوره مبارکه از این منظر نگریسته ایم؟
این که می گوییم «از این منظر »، حرف خود سوره ی ماعون است؛ یعنی در واقع، نیاز به منظر خاصی ندارد، بلکه همین قدر که کسی به معنای سوره عنایتی مدبّرانه کند، به خوبی همین پیام را از این سوره شریفه در می یابد و بیرون می کشد.
در این سوره، خداوند تبارک و تعالی سخن را با یک سوال شروع می کند و سپس پاسخ به این سوال را می فرماید:
« آیا کسی را که تکذیب دین می کند دیده ای؟»؛
یعنی « آیا می دانی آدم بی دین کیست؟».
شاید اگر از امثال ما این سوال را بکنند، فوری جواب می دهیم که:
« بله، آدم بی دین کسی است که به خدا و پیامبر و وحی و امامت و معاد و روز قیامت اعتقاد نداشته باشد» و شاید هم فکر کنیم که حرفمان خیلی هم قشنگ است.
امّا قرآن چنین نمی گوید.
استاد مجید جعفری تبار
مراقب خودتان باشید.
از من شنیده اید خودِ این که کسى گناه می کند امّا ناراحت است و دلش نمی خواهد گناه بکند و در همان حینى که گناه می کند به یاد خداست
امّا نمی تواند پا روى نفسش بگذارد، خیلى خوب است.
خودِ این یک مرتبه است، امّا نگذاریم و نیندیشیم که قرار است در همین مرتبه بمانیم!
لذا تأکید می کنند و حتّى روایت داریم که اگر گناه کبیره انجام می دهید، در همان حین سعى کنید از صغیره بپرهیزید و نگویید آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب!
این حرف در اینجا باطل است.
حدّاقلّش این که همان کبیره را که انجام میدهى، یک بسم اللّه بگو.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم از روى اعتقاد نه از روى تمسخر!
همان کبیره را که انجام می دهى باز مکروهات و صغائر را تا آنجا که یادت می آید، انجام نده،
یعنى به این مطلب پایبند باش تا لاابالى نشوى،
تا به مرتبه عصیان نرسى یا اگر عاصى هستى عصیانت اضافه نشود.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند:
از شرّ کسی که به او احسان می کنی بر حذر باش.
(اتَّق شرِّ من احسنت الیه)
دهخدا تمثیل:
«گفت حق است این ولی ای سیبویه// اتق شر من احسنت الیه»
جلال‌الدین محمد بلخی مشابه: «سزای نیکی بدی است.»
مشابه: «با هرکه دوستی خود اظهار می‌کنم// خوابیده دشمنی است که بیدار می‌کنم»
استاد جعفری تبار در توضیح این حدیث می فرمودند:
دنیا طلب ها از این جور جمله ها طوری استفاده می کنند که تو جیهی
برای خسّت و احتیاطات نابجای خودشان در خدمت به دیگران باشد
و مثلا می گویند چرا باید برای آدم های قدر نشناس کار کنیم؟! امّا
حضرت با این جمله می خواهند بفرمایند احسان کنید ولی بدانید
اکثر مردم ناسپاسی خواهند کرد.لذا فقط بخاطر رضای خداوند
کمک کنید و توقع کوچکترین تشکری را از کسی نداشته باشید.
شعر اتق شر من احسنت الیه از ملک الشعرای بهار
یکی مرد خودخواه مغرور دون درافتاد روزی به تنگی درون
در آن تنگی و بستی آه کرد رفیقی بر او رنج کوتاه کرد
رهاندش ز بیکاری و کار داد فراوان درم داد و دینار داد
همش نیکویی کرد و احسان نمود به نامرد نیکی و احسان چه سود
چنان کار آن سفله بالا گرفت که بر جایگاه گزین جاگرفت
چو خودخواه از آن حالت زار رست میان را به کین نکوکار بست
زمانه یکی بازی آورد راست که مرد نکوکار ازو کار خواست
در آغاز بیگانگی‌ها نمود چو داد آشناییش رخ وانمود
بخندید چون زاری مرد دید رخش سرخ شد چون رخش زرد دید
چنان لعب‌ها با جوانمرد باخت که سوز درون استخوانش گداخت
چنان خوار کردش بر انجمن کزان کار بگذشت و از خویشتن
بداندیش از آن شیوه سرمست شد که پیشش ولی نعم پست شد
یکی گفتش از آشنایان پار که این شوخ‌چشمی چه بود ای نگار
بدو گفت یک روز من پیش اوی بدان حال رفتم که زن پیش شوی
مراگرچه از مهربانی نواخت ولی مهر او استخوانم گداخت
مرا خندهٔ گرم او سرد کرد دوایش دلم را پر از درد کرد
به خودخواهی‌ام ضربتی خورد سخت بنالیدم از نابکاری بخت
که چون من کسی نزد چون او کسی به حاجت رود، ننگ باشد بسی
مرا گر همی راند با ضجرتی از آن به که بنواخت بی‌منتی
گرم دور می کرد بودم به‌آن که کامم روا کرد و منت نهان
نیارستم این غم ز دل بردنا چنان ناخوشی را فرو خوردنا
شد احسان او لجهٔ بی‌کران که خودخواهیم غرق گشت اندر آن
پی رستن از آن غریونده زو زدم پنجه بر آن که بد پیشرو
فرو کردم او را و خود برشدم وز آن لجهٔ ژرف برتر شدم
نکوکاری او مرا خوار کرد نکو کرد و در معنی آزار کرد
ز خواهشگری تلخ شد کام من وز احسان او تیره فرجام من
چو آمد مرا نوبت چیرگی برستم از آن تلخی و تیرگی
چنان چاره کردم که دیدی تو نیز پی پاس ناموس نفس عزیز
بزرگان که نام نکو برده‌اند بجای بدی نیکوبی کرده‌اند
بزرگان ما! بخردی می‌کنند بجای نکویی بدی می کنند
کسی کش بدی کرده‌ای، زینهار! از او هیچ گه چشم نیکی مدار
مشو ایمن ازکین و پاداشنش فزون زان بدی نیکویی‌ها کنش
نکویی کن و مهربانی و داد بود کان بدی‌ها نیارد بهٔاد
چو تخم بدی درنشیند به دل بروید ز دل همچو گندم ز گل
ز هر دانه‌ای هفت خوشه جهد ز هر خوشه صد تخم بیرون دهد
توگر با شریفی بدی کرده‌ای چنان دان که نابخردی کرده‌ای
شریف از شرافت ببخشایدت ولی آن بدی خوی به‌جنگ آیدت
بسی با توپنجه به پنجه شود به صدگونه زو دلت رنجه شود
مگیر از فرومایگان دوستان که حنظل نکارند در بوستان
فرومایه بیگانه بهترکه دوست که دوری ز زنبور و کژدم نکوست
بهارا بترس از فرومایه مرد تو خود گر کسی گرد ناکس مگرد
ازین قطره تا قطرهٔ ناخدای بود دوری از ناخدا تا خدای
امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند:
از شرّ کسی که به او احسان می کنی بر حذر باش.
(اتَّق شرِّ من احسنت الیه)
استاد جعفری تبار در توضیح این حدیث می فرمودند:
دنیا طلب ها از این جور جمله ها طوری استفاده می کنند که تو جیهی
برای خسّت و احتیاطات نابجای خودشان در خدمت به دیگران باشد
و مثلا می گویند چرا باید برای آدم های قدر نشناس کار کنیم؟! امّا
حضرت با این جمله می خواهند بفرمایند احسان کنید ولی بدانید
اکثر مردم ناسپاسی خواهند کرد.لذا فقط بخاطر رضای خداوند
کمک کنید و توقع کوچکترین تشکری را از کسی نداشته باشید.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
تنها نقطه ی مبنایی و اصلی شکست ها
در نخواستن است،
چنانکه تمام درمان و یگانه نکته ی
اساسی و زیربنایی پیروزی ها
در خواستن می باشد.
عالِم راستین کسى نیست که هر چه از او بپرسى،
بگوید مىدانم، یا جواب بدهد،
عالِم راستین کسى است که در بعضى موارد هم مىگوید نمیدانم، بگذارید فکر کنم.
این عالِمِ واقعى است
و الاّ کسى که هر چه بپرسى یک جوابى مىدهد باید قدرى در علمش تردید کرد.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
حزب اللّهى واقعى به هیچ وجه با دشمن خدا و رسول دوستى نمىکند،
هرچند این دشمن خدا و رسول برادرش باشد، پدرش باشد یا قوم و خویشش باشد!
این حزب اللّه واقعى است که قرآن یکبار در آیه آخر سوره مجادله و یک بار در آیه 56 سوره مبارکه مائده معرّفى فرموده است:
«وَمَن یَتَوَلَّ اللّهُ وَرَسُولَهُ وَالَّذینَ ءآمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الغالِبُون»؛
در انتهاى آیه سوره مجادله نیز می فرماید
«... اُولئِکَ حَزْبَ اللّهِ أَلا إِنَّ حَزْبَ اللّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» و ویژگى هایى را از حزب اللّهى واقعى بیان مىکند.
لَّا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّـهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّـهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَ‌تَهُمْ ۚ أُولَـٰئِکَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْإِیمَانَ وَأَیَّدَهُم بِرُ‌وحٍ مِّنْهُ ۖ وَیُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ۚ رَ‌ضِیَ اللَّـهُ عَنْهُمْ وَرَ‌ضُوا عَنْهُ ۚ أُولَـٰئِکَ حِزْبُ اللَّـهِ ۚ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّـهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿مجادله ٢٢﴾
برگرفته ازکتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُ‌وا فَإِذَا هُم مُّبْصِرُ‌ونَ
خداوند در قرآن کریم می فرماید:
" خصیصه ای که متقّین دارند این است که اگر شیطان ها آنان را احاطه کردند، گول نمی خورد و خود ار متذکّر می شوند؛"
که مقصود از شیطان، شیطان انسی است. یعنی اگر مردم اجتماع کنند و چیزی را بگویند هیچ توجّهی نمی کنند.
کسی که سخن مردم را حجّت نمی داند درجه ای از بصیرت را داراست.
استاد مجید جعفری تبار
( در توضیح آیه ی 201سوره مبارکه ی اعراف)
در کوچکی پای سخننان و منبرهای زیادی نشستم، امّا کمتر شنیدم که از اصل وجود خدا و اثبات ذات مقدّسش سخن گفته شود.اصل خدا و معاد و وحی و نبوّت و امامت و ده ها مسأله ریز و درشت دیگر، آن چنان که باید، برای برخی از اهل قلم و سخن جا نیفتاده است!
با این وجود نباید انتظار داشت که شنوندگان ایمان راسخ بیابند؛ علی الخصوص که عمده ی انذارهای ما راجع به قبر و قیامت و جهنّم، و تبشیر هایمان در باب بهشت و حورالعین و امثال آن است.
ما نقطه آغاز سلوک وتوجّه به تقوا و معنوّیت را گم کرده ایم.
من در مطالعات قرآنی و روایی به این نتیجه و باور رسیده ام. آن یقین و باور این است که :
اولین و مهم ترین و لازم ترین گام رشد و کمال معنوی،« انسانیّت و حرّیّت » است.
این عقیده، خلاصه ی پیام قرآن و معصومین وحکیمان و عارفان واقعی است.
نگاهی به جمله ی مشهور حضرت سیدالشهداء علیه السلام، بکنید:
« ان لم یکن لکم دینٌ و کنتم تخافون المعاد فکونو أحرار فی دُنیاکم»؛
« اگر دین ندارید و از معاد نمی ترسید، پس لااقل در همین دنیای کنونی خودتان، آزاده و انسان باشید».
یعنی اوّلا لازمه ی حریّت و انسانیّت، دینداری نیست؛و ثانیاً حریّت و انسانیّت، زمینه لازم دین است.
توگویی که حضرت علیه السلام چنین می فرمایند که :
« من نمی گویم چون خودم ( یعنی همچون امام حسین علیه السلام) به تمام دین و خدا و معاد و غیره پای بند و معتقد باشید؛ امّا لااقل همان نقطه آغاز دین و دینداری را داشته باشید».
سوره ی ماعون یکی از سوره های کوچک آخر قرآن است.
آیا تا بحال به این سوره ی مبارکه از این منظر نگریسته ایم؟
انسانیّت و حریّت سر آغاز سلوک
استاد مجید جعفری تبار 1382
آیات ششم و هفتم سوره مبارکه حجرات می فرماید:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَن تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَىٰ مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِینَ ﴿٦﴾
وَاعْلَمُوا أَنَّ فِیکُمْ رَ‌سُولَ اللَّـهِ ۚ لَوْ یُطِیعُکُمْ فِی کَثِیرٍ مِّنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَلَـٰکِنَّ اللَّـهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ وَکَرَّ‌هَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَالْفُسُوقَ وَالْعِصْیَانَ ۚ أُولَـٰئِکَ هُمُ الرَّ‌اشِدُونَ ﴿٧﴾
اگر فاسقى براى شما خبر آورد قبول نکنید و تبیّن کنیدو بدانید که در میان شما رسول خدا هست.
اگر خبرى از سوی فاسقان و خبیثان آمد و در جامعه پخش شد و مردم از روى بى بصیرتى یا از روى خباثت این خبر را پذیرفتند و عکس العمل هم نشان دادند،
در این شرایط، ما که معدود و کم تعداد هستیم چه کنیم؟
خداوند در آیه ششم سوره مبارکه حجرات مىفرماید:
اى مؤمنین اگر فاسقى براى شما خبر آورد قبول نکنید، بلکه تبیّن و تحقیق کنید که آیا آن خبر درست است یا نه؟
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَن تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَىٰ مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِینَ ﴿٦﴾
آنچه از ظاهر آیه برمی آید این است که آیه درصدد بیان نبأ فاسق است نه در صدد بیان نبأ عادل، پس این که آیا اگر عادل آمد بپذیریم یا نه و حرف دیگرى است.
البتّه مىیشود احتمالِ زیاد داد که آیه در صدد بیان این نیز هست و وقتی می فرماید:
خبر فاسق را نپذیر یعنى خبر عادل را بپذیر.
امّا در این صورت هم باید حواسمان باشد که ما نبأ و خبر عادل را مى پذیریم نه برداشتش را.
اکثر چیزهایى که عادل براى ما نقل می کند نبأ و خبر نیست بلکه برداشت خودش است.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
ما باید بیش از این که مردم را
از قبر و فشار قبر و برزخ و قیامت و جهنّم بترسانیم،
آنها را به انسانیت دعوت کنیم.
برگرفته از متن انسانیت و حریت سر آغاز سلوک
استاد مجید جعفری تبار
عدالت، نسبت به شخص باید احراز شود تا بگوییم فلان شخص عادل است،
همانطور که فسق، نسبت به شخص باید احراز شود تا ما بگوییم فلانى فاسق است.
این طور نیست که اگر از کسى فسقى ندیدیم بتوانیم حمل بر عدالت کنیم!
ملکه عدالت خیلى بالاتر و والاتر از این حرفهاست که اگر شما فسقى از کسى ندیدهاید، بگویید او عادل است.
عدالت باید احراز شود آن هم توسّطِ کسى که عدالتشناس باشد و ملکه عدالت را بشناسد.
وقتى ما ندیدهایم، دلیل نیست بر این که او فاسق نیست، على الخصوص در مورد فُسّاقِ متبحّر و ماهر اساسا فسقشان راطورى انجام مىدهند که کسى نمیبیند و در واقع آن فُسّاقى که ما فسقشان را دیده ایم عمدةً بهتر از آن فسّاقى هستند که فسقشان را ندیدهایم زیرا کمى ساده هستند و نتوانستهاند فسقشان را کتمان کنند!
یعنى اتّفاقا آنهایى که حتما ذرّهاى ملکه عدالت ندارند عمدةً در ظاهر، عادل نشان مىدهند و فسقى از خودشان نشان نمىدهند.
متّقى نباید فریب این چیزها را بخورد:
«إِنَّ الَّذینَ اتَّقَوا إذا مَسَّهُم طائِفٌ مِنَ الشَّیطانِ تَذَکَّروا فَإذا هُم مُبْصِرُون»
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جغفری تبار
حذف یا تعدیل مظاهر دنیوی، در عین حال که سخت است، لکن نسبت به مسئله ای که ویژه نفس است، آنچنان چیزی نیست.
فرض کنیم که پست ترین رذیله دنیا که همانا جاه طلبی است، کنار رفته است.
یعنی ما دنبال پُست و مقام اجتماعی و دنیوی نیستیم و ... آیا این پایان راه است و آیا ما عبد صالحی شده ایم و در طریق رضای خداوندی قرار داریم؟ قطعاً چنین نیست!!!
معمولاً آدمیان نمی توانند زیر بار یک شیء خاص بروند.
آدم های معمولی که هیچ؛ حتی انسان های معدودی که توانسته اند با اراده و ... حب الدنیا را کنار نهند، بعضاً و یا شاید هم غالباً زیر بار شیء خاص نمی روند یعنی حتی اگر لازم باشد که برای کسب رشد و کمال زیر آن بار بروند، باز هم نمی روند.
حال این شیء خاص چیست؟
که اگر یگانه شرط رشد و کمال و قرب و وصول ما به مرتبه رضا باشد، باز هم غالباً آن را پذیرا نیستیم و زیر بار آن نمی رویم؟!
مظاهر دنیوی چهار چیز است:
جاه و ثروت، بطن و شهوت.
جاه طلبی و مال دوستی نباید مطلقاً در وجود کسی که طالب کمال است باشد.
ما باید دنبال زندگی پاک و سالم خود باشیم و اگر رضای خداوند حکیم بود، هر چه میزان از جاه و موقعیت و قدرت اجتماعی که برای ما حاصل شد، و هر مقدار مال و ملک و ثروتی که به دستمان آمد، به همان مبلغ و اندازه راضی باشیم و دل به ذره ای بیش از آن ندوزیم.
وَلَا تَتَمَنَّوْا مَا فَضَّلَ اللَّـهُ بِهِ بَعْضَکُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ لِّلرِّ‌جَالِ نَصِیبٌ مِّمَّا اکْتَسَبُوا ۖ وَلِلنِّسَاءِ نَصِیبٌ مِّمَّا اکْتَسَبْنَ ۚ وَاسْأَلُوا اللَّـهَ مِن فَضْلِهِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ کَانَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا(سوره نساء-آیه 32)
اما دو مظهر دیگر دنیوی یعنی بطن و شهوت را باید در حد مشروع و درست داشته باشیم. حذف این دو اگر امکان داشته باشد، امری ناصواب است. هنر واقعی آنجایی است که غریزه هر دو در وجودمان باشد و میل درونی داشته باشیم اما افسار آن غرائز را خود به دست بگیریم.
دریغ که اصطلاح زُهد همچون بسیاری کلمات در اذهان ما به صورت خطا جا افتاده است.
معمولا وقتی کلمه زهد و زاهد به میان می آید، در تصور ما یک انسان لاغر اندام و با لباس های پاره و زندگی ساده نقش می بندد! این زهد واقعی نیست! زیباترین و دقیقترین معنای زهد در حدیثی از امیرالمؤمنین علیه السلام آمده است که حضرت زهد را عمل به این آیه می دانند:
«لِّکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ ۗ وَاللَّـهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ» (حدید - 23)
{اگر چیزی را از دست دادید، ناراحت و غمگین نباشید؛ و اگر چیزی را بدست آوردید و خدا به شما مرحمت فرمود، شاد نبوده و مغرور نشوید.}
حال می رسیم به ام الخبائث، حب النفس!
(لازم به ذکر است = در روایت شریف آمده است: حب الدنیا رأس کل الخطیئه؛ قرآن و اهل بیت و حکیمان مطابق فهم و ظرف جمیع مخاطبین صحبت می کنند. ریا و حب الدنیا برای همگان قابل درک است، اما نفس! چیزی است که اساسا شناخت و چیستی آن برای اکثریت ادمیان دور از درک و فهم استچه رسد به مرحله عملی اصلاح و رشد!)
ادامه دارد ... انشاء الله ...
آن کسی که
خود را اصلاح نمی کند و راکد است
منحطّ می شود و به قهقرا می رود.
استاد مجید جعفری تبار
معصوم علیه السلام می فرماید:
« لَو وزنت الدنیا عندالله
جَناحَ بَعوضة ما سقی کافراً منها شربة ماءٍ»
اگر دنیا در نزدِ خدا به اندازه ی بال یک پشه ارزش داشت،
خدا از این دنیا به کافر یک جرعه ی آب هم نمی داد.
یعنی چه؟
یعنی خدا شیء ارزشمند را به کافر نمی دهد.
استاد مجید جعفری تبار
رهنمودهایی از سوره ی مبارکه ی حجرات
با نگارش استاد مجید جعفری تبار
بر خدا و رسول پیشی نگیرید.
یکی از مهمترین دستورات عرفان عملی در آیه اول سوره مبارکه ی حجرات
و خطاب به کسانی است که به تعبیر امروز
" کاسه های داغ تر از آشند."
اینها همیشه تاریخ بوده اند، امروز هستند و فردا و فرداها هم متدیّنینی
خواهند بود، که از خدا و رسول هم متدیّن ترند!
استاد مجید جعفری تبار
بر اساس نظر استاد جعفری تبار،
سوره ی حجرات در عین جامعیت، کوتاهترین متن برای خودسازی انسان است.
علم و هنر و فن و صنعت را
به خاطر خدا
و رفع فقر و جهالت از بشریت،
فرا بگیرید.
استاد مجید جعفری تبار
فراموشی و دنیا محوری است که آدمی را
خودنگر کرده، گستره ی رحمت هستی را نادیده گرفته و
همه چیز را یرای خود می خواهد و می طلبد،
تا جایی که اکثر آدمیان حاضرند سعادت خویشتن را
به قیمت شقاوت دیگران تأمین نمایند.
استاد مجید جعفری تبار
متأسّفانه ده ها بار هم در قرآن آمده
که عمدتاً انبیاء و اولیاء را در زمان خودشان نمی پذیرفتند
در حالی که پذیرش به موقع مهم است
نه در زمان های بعدی یا در زمانی که او نیست.
استاد مجید جعفری تبار
استاد مجید جعفری تبار
بشری که صرفاً به دنبال منافع خودش است و مظاهر دنیا را هدف خود قرار داده ،
هیچ گاه به فکرِ اندیشه های والا نخواهد بود.
اگر هم سخن گویِ این گونه اندیشه ها باشد،
بر انسان بصیر ، کاملاً مشهود و ملموس است که دروغ می گوید و سخنانی
کلیشه ای را تحویل می دهد.
استاد مجید جعفری تبار
جامعه ای که در آن باید رفت و حق را گرفت ، خوب نیست
و بدتر از آن این است که انسان برای گرفتن حق برود و نتواند بگیرد
والبتّه بدتر از این هم قابل فرض است(!)
استاد مجید جعفری تبار
اندیشیدن و تدبّر کردن،
شیوه ی تمام بزرگان تاریخ در عرصه های مختلف
بوده است. صِرف پرداختن به تحقیق و داشتن
محفوظات زیاد مفید نیست.
استاد جعفری تبار
