همۀ مردم اعتقاد و ایمان دارند.
مهّم، متعلِّقِ ایمان و مُعتَقَدِ آدمیان است که اگر به خدا و انسانیّت و حرّیّت و معنویّت و رسالت و امامت و حساب و کتاب و حقّانیّتِ معاد و .... اعتقاد و ایمان داشته باشند، حقّ و ارزنده است؛
و إلّا فلا وقتی عاشقِ کسی هستیم ویا آنگاه که به مبانی و مطالبی مبنایی اعتقاد و ایمان داریم،
اگر حُبِّ جاه و ثروت داشته باشیم و یا اگر حبِّ بطن و شهوت در غیر از مجاری خودش باشد، یقیناً عشق و ایمانمان متزلزل می گردد.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
سی وسومین آیه از سی وسومین سورۀ قرآن کریم،
در مورد بالاترین کسانی است که در مقام رضا و رضوان قرار دارند:
" إنَّما یُریدُ اللهُ لِیُذهِبَ عَـنکُمُ الرِّجسَ أهل البَیتِ وَ یُطَهِّرَکُم تَطهیراً".
امّا آنچه برای من و شما قابلِ وصول و درک و هضم نیست، عصمتِ این بزرگواران است.
پس منهای عصمت، به تمامِ درجات و مقاماتی که عصمتِ طاهره رسیده اند، ما نیز می توانیم برسیم و برسانیم.
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
اینکه علیّ بن أبیطالب در حالی که امپراطورِ بزرگترین قدرتِ روی کُرۀ زمین بود،
عادل بود و شخصاً به محرومین و بی بضاعتان رسیدگی می کرد و زندگیش بسیار ساده و فقیرانه و بدونِ ذرهّ ای تشریفات بود و غالباً نانِ خشک و نمک می خورد،
اینها و چیزهایی از این قبیل،
بهیچوجه ناشی از عصمتِ حضرتش نبود و حتّی ناشی از مقامِ رضا نیز نبود؛
بلکه صرفاً از این جهت بود که او انسانِ حُرّ بود.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
... مقام رضا بالاترین مقامی است که ماسوی الله را إمکانِ وصول به آن است. حتّی جان و جنس و خمیر مایۀ عصمت نیز رضا می باشد. ...
یعنی اینکه واقعاً خدا را به خاطرِ خودِ خداوند، عبادت و إطاعت می نمایند و عاشقند. ...
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
اسلام و عقل به ما رهنمود میدهد که ملاک اصلی شناخت فطرت این است که: "آنچه برای خودت نمیخواهی، برای دیگران هم نخواه".
استاد مجید جعفری تبار
خرافات و اعمال و اعتقاداتِ عجیب و غریبی در میان همه فرقه های مسلمانان، به اسلام نسبت داده شده است که حقّا و انصافاً، اسلام واقعی مبرّا از آنهاست.
باید بصیر باشیم و از فؤاد و فطرتِ خویش بهره بگیریم و هرچیزی را بدونِ پشتوانه محکمِ عقلائی و فطری و وجدانی و عقلی و نقلی نپذیریم.
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
عدالت با نفسانیات سازگار نیست؛ کسی که دائم می‌خواهد گلیم خودش را از آب بیرون بکشد، ازعدالت دور شده و حتی یک جمع کوچک را نیز نمی‌تواند اداره کند.
استاد مجید جعفری تبار
وبلاگ رضوان
...همۀ آدمیان این قوه را دارند که در این جرگه وارد شوند؛
امّا دریغ که مظاهر أربعۀ دنیا یعنی جاه و ثروت و بطن و شهوت نمی گذارد که افراد بدین امور بیندیشند و در این وادی سیر و طی نمایند. ...
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
اگر فرض کنیم که جمعیّتِ امروزِ أرض، هفت میلیارد نفر است – که نیست-، فقط یک درصدِ این تعداد، به معنویّت و عُقبی و حقیقت کار دارند و جویای آنند.
یعنی هفتاد میلیون نفر.
از این عدد نیز فقط یک درصد هستند که با کتابِ آسمانی و وحیانیِ قرآن سر و کار دارند.
یعنی هفتصد هزار نفر.
از این تعداد نیز فقط یک درصد هستند که در قرآن تدبّر می کنند و جویایِ فهمِ پیام ها و إبلاغات و معانیِ این کتابِ عزیزند.
یعنی هفت هزار نفر.
از این جمع قلیل نیز (آن هم با در نظر گرفتن بالاترین احتمالات)،
فقط و فقط یک درصد می باشند که به نتیجۀ تدبّر و درکِ خویش از معانیِ آیات الله عمل می نمایند.
یعنی هفتاد نفر.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
آن واقعیّتِ ناهنجار، این است که در همیشۀ تاریخ، أکثریّتِ قاطعِ آدمیان به معنویّت و عُقبی اعتنایی ندارند.
شاید فقط یک درصدِ انسان ها در باطن و واقعِ خویش و نه در صورتِ ظاهر و ریاکارانه، در پیِ حقیقت و معنویّت وانسانیّت و حُریّت و معرفت می باشند.
از این یک درصد نیز دسته ای بسیار اندک – شاید یک درصد- هستند که در این چهارده قرنِ اخیر، به کتابِ قرآن اعتنایی داشته و گاهی آن را می خوانند.
از این گروهِ ناچیز نیز، شاید فقط یک درصد هستند که به ثمرۀ فهم و تدّبرِ خویش واقعاً عمل می کنند.
قرآن برای همین دستۀ قلیلِ أخیر است که می تواند نور و کتاب مبین و شِفاء و رحمت و ... باشد.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
فریب نخورى فکر کنى آن چه کسب کردهاى از توست!
بل که این خداست که به تو فضل مى کند یا ولىّ خداست که من عند اللّه و بإذن اللّه، از جانب خدا و به اذن خدا، به تو فضل مى کند.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
وقتی چیزی به دست می آورید مغرور نشوید.
چون هم در مادّیات و هم در معنویّات وقتى چیزى به دست آدم مى آید، قیافه مىگیرد و خیال مىکند خبرى است!!
در مادّیات مى رسد به جایى که مثل قارون مغرور مىشود و مىگوید: «إِنَّما اوتیته عَلى عِلْمٍ عِنْدى». این همان قیافه گرفتن است که مى گوید این را خودم بدست آوردم.
در معنویات و در خیلى چیزها همین طور است که آدم وقتى هر چیزى که مثبت است بدست مى آورد، به اینکه خودش را ببازد خیلى نزدیک مى شود.
لذا در سوره مبارکه حدید مى فرماید: «لاتَفْرَحُوا بِما ءآتَاکُمْ»
از آن چه خدا به شما مى دهد و شما کسب مى کنید شاد نشوید، زیرا شادى غفلت است.
اگر چیزى را هم از دست مى دهید، ناراحت نشوید:
«لاتَأْسَوا عَلى مَافَاتَکُمْ وَلاتَفْرَحُوا بِما ءآتَاکُمْ»
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
متأسّفانه حقیقت و واقعیّت تلخی وجود دارد و باید آن را دانست و باور کرد و به دنبال این دانستن و باور کردن است که می‌توانیم بیشتر و بهتر و
دقیق تر و عمیق تر به تکالیفمان عمل نموده و خویشتن را به صلاح و جامعه و دیگران را به اصلاح بخوانیم و برسانیم.
آن واقعیّت ناهنجار این است که در همیشۀ تاریخ، اکثریّت قاطع آدمیان به معنویّت و عقبی اعتنایی ندارند.
شاید فقط یک درصد انسانها در باطن و واقع خویش و نه در صورت ظاهر و ریا کارانه، در پی حقیقت و معنویّت و انسانیّت و حرّیّت و معرفت می‌باشند.
از این یک درصد نیز دسته‌ای بسیار اندک - شاید یک درصد - هستند که در این چهارده قرن اخیر، به کتاب قرآن اعتنایی داشته و گاهی آن را می‌خوانند.
از این دستۀ اندک نیز درصد ناچیزی هستند که به دنبال فهم معانی و پیام های کتاب الله الکریم می‌باشند و مابقی یه قرائت ظواهر الفاظش بسنده می‌کنند.
از این گروه ناچیز نیز، شاید فقط یک درصد هستند که به ثمرۀ فهم و تدبّر خویش واقعاً عمل می‌کنند.
قرآن برای همین دستۀ قلیل اخیر است که می‌تواند نور و کتاب مبین و شفاء و رحمت و ..... باشد.
درونیات من و شما هم قابل کنترل است.
مانند آنجا که مى فرماید:
«إجْتَنِبُوا کَثیرا مِنَ الظَّن» از ظن سوء بپرهیزید.
پس درونیات ما قابل کنترل است و باید اراده کنیم و کنترل کنیم.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
در اینکه ما باید حرکت اوّل را انجام بدهیم، شکّى نیست و تا حرکت نکنیم برکتى ایجاد نمى شود:
«لَیْسَ لِلاْءِنْسانِ إلاّ ماسَعى».
شکّى نیست که ما باید نقطه آغاز و آن اخگرِ اوّل را ایجاد کنیم امّا شعله ور شدنش مِنْ عِند اللّه است:
«ما أصابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّه»، اگر ما گام اوّل را برویم، خدا دستِ ما را مى گیرد.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
فایل صوتی "مقالی در بعثت"
اثر استاد مجید جعفری تبار
آذر ماه 1374
وبلاگ رضوان
خودتان را محاسبه کنید.
اگر به خودتان نگاه کنید، مى بیند بسیارى از حُبّهاى ما به خودمان است!
چون خودم را دوست دارم چون فعلاً او به حدّ من مى خورد، من هم دوستش دارم و خیال مى کنم او را دوست دارم،
در صورتى که او را دوست ندارم بلکه خودم را دوست دارم و فعلاً او مطابق میلِ من است!
مدّتى مى گذرد و وضع از این تطابق درمى آید و دیگر آرام آرام برایمان عادى مى شود و بعد هم دل به هم زن مى شود!!
آن طور مى شود که مى گوید:
کُلُّ جَدیدٍ لَذَة! یا فى کُلِّ جَدیدٍ لَذّة! باید دنبال جدید گشت!
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
عزیزان! تمامِ رذائل در سه رذیله اصلی خلاصه میشود.
اگر کسی همّت کند و این سه رذیله را از خود براند،
یقیناً هیچگونه رذیله ای در وجودش نخواهد بود.
این سه رذیله عبارتند از:
ریاء، حبّ دنیا، حبّ نفس.
حبّ نفس از همه رذائل، بدتر و خُردکننده تر است. بعد از حبّ نفس، حبّ دنیا قرار دارد و نهایةً نیز ریاء.
قسمتی از کتاب رضوان
عزیزان توجّه فرمایند که کاتبِ این متن، بارها و بارها بیان نموده است:
در جهتِ معرفت الله و عرفانِ نظری،
هیچ متنی به کمال و جامعیّتِ سوره کریمه "جاثیه"،
و در بُعد زهد واقعی و عرفانِ عملی،
هیچ متنی واجدِ جامعیّت و کمالِ سوره منور "حجرات" نیست.
قسمتی از کتاب رضوان
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
زیارَةُ قَبرِ أبی مِثلُ زِیارَةِ قَبِر الحُسَینِ؛
زیارت قبر پدرم، موسى بن جعفر علیه السلام ، مانند زیارت قبر حسین علیه السلام است.
کامل الزیارات ، ص 499
وبلاگ رضوان
" دست نوشته ای از شهید آوینی "
من هرگز اجازه نمیدهم که صدای حاج همّت در درونم گم شود.
این سردار خیبر قلعه قلب مرا نیز فتح کرده است.
سید مرتضی آوینی
وبلاگ رضوان
قسمتی از کتاب رضوان
با وجود اینکه در طول تاریخ بسیار بر روی قرآن کار شده
امّا به جرات می توانیم بگوییم که
قرآن هنوز بکر است؛ از فرط اینکه
زمینه های مختلف کار کردن دارد که
روی آن ها کار نشده است.
استاد مجید جعفری تبار
أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ
نمل-62
وبلاگ رضوان
وقتی یک روح از سطح زمان خویش بیشتر اوج گیرد و از ظرف تحمل مردم زمان بیشتر رشد کند،
تنها می شود؛
بودن سنگین و پر و زیبا و غنی او، بودن های پوک و سبک و زشت و تهیِ دیگران را
خود به خود تحقیر می کند -هر چند خود تواضع کند-.
و آنگاه دشمن و دوست - خود آگاه و ناخودآگاه- با هم در نفیِ او یا لجن مال کردنِ بزرگ یا پایمال کردن حق صریح او همدست می شوند،
اشتراک منافع می یابند.
کتاب فاطمه، فاطمه است
دکتر علی شریعتی
وبلاگ رضوان
در میان بعضى از اندیشمندان هستند که صریحا مى گویند اگر خدا نمى خواست ابلیس عصیان نمى کرد.
یعنى مى گویند ابلیس گناهى ندارد بل که خدا خواست که این طور شد!
یعنى جبرىِ به تمام معنا.
ما چنین اعتقادى نداریم و قرآن هم این اعتقاد را ندارد.
این همه امر و نهى که آمده است دلالت دارد بر اینکه قضیه، جبر نیست. اگر قرار بود جبر باشد که ما این کتاب را نمى خواستیم.
همین طور زندگى مى کردیم و اصلاً دستورالعملى نمى خواست آن هم چنین دستورالعمل هایى.
اگر دستور العمل هایى مثل دنیاى امروز مثلاً براى بهداشت و یا براى زیبا شدن و.... رعایت مى کردیم امّا اگر جبر بود،
این طور دستورالعمل هاى اخلاقى و این که در آینده بهشت و جهنّمى هست دیگر لازم نبود!
باید مثل جبرى ها مى اندیشیدیم و مى گفتیم هر کارى دلت مى خواهد بکن!
آخرش هم خدا خودش هر کار دلش مى خواهد مى کند. اصلاً کارى ندارد که تو عبادت کردى یا نکردى!
یک دفعه مىبینى کسى تمام عمرش را عبادت کرده، خدا دلش مى خواهد و او را در جهنّم مى اندازد و کسى هم هیچ عبادتى نکرده و همه عمر فسق کرده، خدا هم خوشش مى آید و مى گوید تو بهشت برو!!
در میان علماء هستند کسانى که چنین اعتقادى دارند، منتهى عمدةً علماى غیرشیعه.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
براى هر یک از سورهها، عنوانى مىشود گذاشت که مشخص کند موضوعش چیست.
مىتوانیم بگوییم موضوع سوره مبارکه حجرات عرفان عملى یا ادب و آداب در عرفان عملى یا نقش ادب و آداب در عرفان عملى است.
تحمّل داشتن و شنیدن حرف دیگران
درجه مهمّى است که متأسّفانه بسیارى ندارند!
مگر همه باید اعتقاد من را داشته باشند!
ولى کم نیستند کسانى که از عمق وجودشان معتقدند که آن چه به آن رسیده اند همان درست است و هیچ کس نباید غیر آن بگوید!!
این مطلب عجیبى است.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
مراقب خودتان باشید.
از من شنیده اید خودِ این که کسى گناه می کند امّا ناراحت است و دلش نمی خواهد گناه بکند و در همان حینى که گناه می کند به یاد خداست
امّا نمی تواند پا روى نفسش بگذارد، خیلى خوب است.
خودِ این یک مرتبه است، امّا نگذاریم و نیندیشیم که قرار است در همین مرتبه بمانیم!
لذا تأکید می کنند و حتّى روایت داریم که اگر گناه کبیره انجام می دهید، در همان حین سعى کنید از صغیره بپرهیزید و نگویید آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب!
این حرف در اینجا باطل است.
حدّاقلّش این که همان کبیره را که انجام میدهى، یک بسم اللّه بگو.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم از روى اعتقاد نه از روى تمسخر!
همان کبیره را که انجام می دهى باز مکروهات و صغائر را تا آنجا که یادت می آید، انجام نده،
یعنى به این مطلب پایبند باش تا لاابالى نشوى،
تا به مرتبه عصیان نرسى یا اگر عاصى هستى عصیانت اضافه نشود.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
عالِم راستین کسى نیست که هر چه از او بپرسى،
بگوید مىدانم، یا جواب بدهد،
عالِم راستین کسى است که در بعضى موارد هم مىگوید نمیدانم، بگذارید فکر کنم.
این عالِمِ واقعى است
و الاّ کسى که هر چه بپرسى یک جوابى مىدهد باید قدرى در علمش تردید کرد.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
حذف یا تعدیل مظاهر دنیوی، در عین حال که سخت است، لکن نسبت به مسئله ای که ویژه نفس است، آنچنان چیزی نیست.
فرض کنیم که پست ترین رذیله دنیا که همانا جاه طلبی است، کنار رفته است.
یعنی ما دنبال پُست و مقام اجتماعی و دنیوی نیستیم و ... آیا این پایان راه است و آیا ما عبد صالحی شده ایم و در طریق رضای خداوندی قرار داریم؟ قطعاً چنین نیست!!!
معمولاً آدمیان نمی توانند زیر بار یک شیء خاص بروند.
آدم های معمولی که هیچ؛ حتی انسان های معدودی که توانسته اند با اراده و ... حب الدنیا را کنار نهند، بعضاً و یا شاید هم غالباً زیر بار شیء خاص نمی روند یعنی حتی اگر لازم باشد که برای کسب رشد و کمال زیر آن بار بروند، باز هم نمی روند.
حال این شیء خاص چیست؟
که اگر یگانه شرط رشد و کمال و قرب و وصول ما به مرتبه رضا باشد، باز هم غالباً آن را پذیرا نیستیم و زیر بار آن نمی رویم؟!
