مراقب خودتان باشید.
از من شنیده اید خودِ این که کسى گناه می کند امّا ناراحت است و دلش نمی خواهد گناه بکند و در همان حینى که گناه می کند به یاد خداست
امّا نمی تواند پا روى نفسش بگذارد، خیلى خوب است.
خودِ این یک مرتبه است، امّا نگذاریم و نیندیشیم که قرار است در همین مرتبه بمانیم!
لذا تأکید می کنند و حتّى روایت داریم که اگر گناه کبیره انجام می دهید، در همان حین سعى کنید از صغیره بپرهیزید و نگویید آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب!
این حرف در اینجا باطل است.
حدّاقلّش این که همان کبیره را که انجام میدهى، یک بسم اللّه بگو.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم از روى اعتقاد نه از روى تمسخر!
همان کبیره را که انجام می دهى باز مکروهات و صغائر را تا آنجا که یادت می آید، انجام نده،
یعنى به این مطلب پایبند باش تا لاابالى نشوى،
تا به مرتبه عصیان نرسى یا اگر عاصى هستى عصیانت اضافه نشود.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
