یکی از عجائب آیات قرآنیّه، آیه 7 سوره طلاق است. در این آیه شریفه، خداوند سبحان،
نه تنها أغنیاء را موظّف به انفاق می فرماید، بل که صریحاً از تهی دستان نیز می خواهد که از هر آنچه دارند، انفاق نمایند.
انفاق و هرگونه خدمت به مردم، تکلیفی است که هماره بر دوشِ ما نهاده شده است و باید إعمال گردد.
بارها گفته ام و بار دگر می گویم که ما موظّفیم در رفعِ دو دردِ بزرگ بشریّت بکوشیم: جهالت و محرومیّت.
امور فرهنگیِ صحیح و دقیق و مناسب، چاره دردِ اوّل و امور خیریّه صحیح و دقیق و مناسب،
راهِ مبارزه با دوّمین درد است.
قسمتی از کتاب رضوان
نوشته حضرت آیت الله مجید جعفری تبار
