تاب تاب عباسی

هر وقت شعر کودکانه ی "تاب تاب عباسی خدا منو نندازی" را می شنوم یاد لحظه ای می افتم که حضرت ابالفضل داشتند از اسب می افتادند در حالی که دوست داشتند آب را به حرم برسانند.
استاد مجید جعفری تبار
(در دیدار مربیان مهد کودک و مقطع ابتدایی – 1373)

نقطه آغاز سلوک

در کوچکی پای سخننان و منبرهای زیادی نشستم، امّا کمتر شنیدم که از اصل وجود خدا و اثبات ذات مقدّسش سخن گفته شود.اصل خدا و معاد و وحی و نبوّت و امامت و ده ها مسأله ریز و درشت دیگر، آن چنان که باید، برای برخی از اهل قلم و سخن جا نیفتاده است!

با این وجود نباید انتظار داشت که شنوندگان ایمان راسخ بیابند؛ علی الخصوص که عمده ی انذارهای ما راجع به قبر و قیامت و جهنّم، و تبشیر هایمان در باب بهشت و حورالعین و امثال آن است.

ما نقطه آغاز سلوک وتوجّه به تقوا و معنوّیت را گم کرده ایم.

من در مطالعات قرآنی و روایی به این نتیجه و باور رسیده ام. آن یقین و باور این است که : 

اولین و مهم ترین و لازم ترین گام رشد و کمال معنوی،« انسانیّت و حرّیّت » است.

این عقیده، خلاصه ی پیام قرآن و معصومین وحکیمان و عارفان واقعی است.

نگاهی به جمله ی مشهور حضرت سیدالشهداء علیه السلام، بکنید:

« ان لم یکن لکم دینٌ و کنتم تخافون المعاد فکونو أحرار فی دُنیاکم»؛

« اگر دین ندارید و از معاد نمی ترسید، پس لااقل در همین دنیای کنونی خودتان، آزاده و انسان باشید».

یعنی اوّلا لازمه ی حریّت و انسانیّت، دینداری نیست؛و ثانیاً حریّت و انسانیّت، زمینه لازم دین است.

 

توگویی که حضرت علیه السلام چنین می فرمایند که :

« من نمی گویم چون خودم ( یعنی همچون امام حسین علیه السلام) به تمام دین و خدا و معاد و غیره پای بند و معتقد باشید؛ امّا لااقل همان نقطه آغاز دین و دینداری را داشته باشید».

سوره ی ماعون یکی از سوره های کوچک آخر قرآن است.

آیا تا بحال به این سوره ی مبارکه از این منظر نگریسته ایم؟

انسانیّت و حریّت سر آغاز سلوک

استاد مجید جعفری تبار 1382