وقتی کافِر را صرفاً نقطۀ مقابلِ مؤمن بدانیم خیالِ خود را راحت کرده ایم که مقصود، ما نیستیم !
امّا اگر بدانیم که در خیلی موارد، شاید لغتِ کافِر در قبالِ شاکِر باشد،
آنگاه قدری تکان خورده و خود را جمع می کنیم.
به احتمالِ قریب به یقین، در اینجا مقصود، کسانی هستند که به نوعی مشمولِ لغتِ مُسلِمین و یا مؤمنین می شوند،
امّا مسلمان یا مؤمنی هستند که کُفرانِ نعمت می کنند و خدا آنان را دوست ندارد.
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
معصوم علیه السلام می فرماید:
« لَو وزنت الدنیا عندالله
جَناحَ بَعوضة ما سقی کافراً منها شربة ماءٍ»
اگر دنیا در نزدِ خدا به اندازه ی بال یک پشه ارزش داشت،
خدا از این دنیا به کافر یک جرعه ی آب هم نمی داد.
یعنی چه؟
یعنی خدا شیء ارزشمند را به کافر نمی دهد.
استاد مجید جعفری تبار
امام علی علیه السلام
لَو انّ العباد حین جهلوا وَقفوا، لم یکفُروا و لم یضلّوا.
اگر بندگان وقتی چیزی را نمی دانستند،
(از اظهار نظر یا انجام آن چیز)
باز می ایستادند، کافر و گمراه نمی شدند.
– غررالحکم ح 7582-
