وقتی کافِر را صرفاً نقطۀ مقابلِ مؤمن بدانیم خیالِ خود را راحت کرده ایم که مقصود، ما نیستیم !
امّا اگر بدانیم که در خیلی موارد، شاید لغتِ کافِر در قبالِ شاکِر باشد،
آنگاه قدری تکان خورده و خود را جمع می کنیم.
به احتمالِ قریب به یقین، در اینجا مقصود، کسانی هستند که به نوعی مشمولِ لغتِ مُسلِمین و یا مؤمنین می شوند،
امّا مسلمان یا مؤمنی هستند که کُفرانِ نعمت می کنند و خدا آنان را دوست ندارد.
استاد مجید جعفری تبار
کتاب رضوان
طبق آیات ششم تا شانزدهم سوره مبارکه حجرات برادر مؤمن نسبت به برادر مؤمنش حتّى در مورد آن چه به چشم خودش دیده است، نباید خبر فاسق را قبول کند.
قید «برادر مؤمن»، خیلى مهم است، همه این حرفها براى «مؤمن» است، نه منافق، نه کافر، نه مشرک و نه مُلحد. نسبت به برادر مؤمن نباید حالت جنگ و منازعه و مقاتله پیش بیاید.
نه تنها خودت نباید مقاتله کنى بلکه اگر دیدى او دارد با فرد سوّمى مقاتله مى کند باید صلحلشان بدهى
و در مرتبه بعد حقّ ندارى حتّى پُشت سرش حرف بزنى و نسبت به او بدگویى کنى؛
نه تنها حق ندارى نسبت به او بدگویى کنى، بلکه اصلاً حقّ ندارى در ذهن خودت نسبت به او تصوّر بدى بکنى.
این ترتیب منطقى است که از آیه شش و صراحتا تا آیه دوازده، پیش مى آید تا جایى که اصلاً نسبت به برادر مؤمنت فکرِ بد هم نباید بکنى.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
روی عن علی علیه السلام قالَ:
مومن کسی است که دینش را به بهای دنیایش حفظ می کند
و فاجر برای حفظ دنیایش دینش را می دهد.
غررالحکم 90روایت 1546
