شما به کسانى که قبولشان دارید یا کسى که قبولش دارید نگاه کنید،
ببینید آیا این گونه قبولش دارید یا نه؟
در عمق وجودتان تا جایى قبولش دارید که شما را تحویل بگیرد و در رفتارهایش به نظر شما بین شما و دیگران تفاوتى نگذارد یا بلکه شما را بیشتر تحویل بگیرد؟
ارادتهاى اکثر ما اینطور است. کم کسى پیدا مى شود که اگر بفهمد رضاى معشوقش در ندیدن اوست، با عمق وجود بپذیرد.
یا اگر بفهمد رضاى معشوق در این است که عاشق را در جهنّم بیاندازد،
مثل امیرالمؤمنین علیه السلام بپذیرد:
هَبْنى صَبَرْتُ عَلى عَذابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلى فِراقِکَ. کمتر عاشقى پیدا مى شود که اینگونه باشد.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
