تکیه کلام حضرت عباس (ع)

هر کسی تکیه کلامی دارد. 

تکیه کلام قمر بنی هاشم (ع) که بی مقدمه در همه صحبتهایشان شنیده می شد این بود:

"و الله لا ابدّل اخی و الانبیاء"؛

به خدا قسم برادرم را با پیامبران الهی مبادله نمی کنم.

استاد مجید جعفری تبار (جلسات پاسخ به سوالات، سال 1382)

علت اصلی عذاب مردم

تمام انبیاء کلماتی داشتند که 

بر جان و دل می نشست ولی باز هم بیشتر 

مردم قبول نمی کردند.

وخدا اگر عذاب می کند به خاطر این قسمت است

نه به خاطر نپذیرفتن معجزات.

استاد مجید جعفری تبار

مرد حقّ ، حرف حق مى ‏زند ولو همه مردم بدشان بیاید

حواسمان باشد که ولىّ، متبوع ما است نه تابع ما؛

ما باید شیعه، پیرو و رهرو او باشیم نه او مطابق میل ما حرکت کند.

از همین جا آدم مى‏تواند آن ولىّ واقعى را بشناسد.

ولىّ واقعى هیچ وقت هندوانه زیربغلِ متفّق یا غالب نمى‏ گذارد.

نهج ‏البلاغه را زیر و رو کنید، کلمات انبیاء و قرآن را زیر و رو کنید، عمدتاً چیزهایى که مى‏بینید این است که خیلى صریح به متّفق ناس یا اکثریت غالب ناس به صراحتلهجه مى‏فرمایند

که شما اهل دنیا و در اشتباه هستید.

از ولىّ پایین ‏تر بیایید و به یک آدم محترم و مثلاً به یک مرجع تقلید توجّه کنید.

مرجع تقلیدى که مطابق میل مریدها جواب مى ‏دهد و به جاى این که تجّار بازار مقلّد ایشان باشند ایشان مقلّد تجّار بازار است و مطابق میل آن‏ها فتوا مى‏ دهد و خیلى هم حواسش هست که فتوایى ندهد که بدشان بیاید! یا فتوایى ندهد که مریدها کم بشوند! باید حواسمان باشد که اگر خداى ناکرده این‏طور باشد، پایه  تدیّن ـ اگر باشد! ـ مى ‏لنگد.

به آیه آخر سوره مجادله توجّه کنید:

مرد حقّ حرف حق می ‏زند ولو همه مردم بدشان بیاید.

مرد حقّ براى خوش‏ آمد اهل دنیا چیزى نمى‏ گوید:

«لاتَجِدَ قَوما یُؤمِنُونَ بِاللّه‏ِ وَالْیَومِ الآخِرِ یُؤادّونَ مَن حادّ اللّه‏ وَرَسولَه».

برگرفته از کتاب رضوان

استاد مجید جعفری تبار

وَلِسُلَیْمَانَ

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ

وَلِسُلَیْمَانَ الرِّ‌یحَ عَاصِفَةً تَجْرِ‌ی بِأَمْرِ‌هِ إِلَى الْأَرْ‌ضِ الَّتِی بَارَ‌کْنَا فِیهَا ۚ وَکُنَّا بِکُلِّ شَیْءٍ عَالِمِینَ ﴿٨١﴾

و براى سلیمان، تندباد را [رام کردیم‌] که به فرمان او به سوى سرزمینى که در آن برکت نهاده بودیم جریان مى‌یافت، و ما به هرچیزى دانا بودیم.

سوره انبیا- آیه 81

پذیرش به موقع حق

متأسّفانه ده ها بار هم در قرآن آمده

که عمدتاً انبیاء و اولیاء را در زمان خودشان نمی پذیرفتند

در حالی که پذیرش به موقع مهم است

نه در زمان های بعدی یا در زمانی که او نیست.

استاد مجید جعفری تبار