درونیات من و شما هم قابل کنترل است.
مانند آنجا که مى فرماید:
«إجْتَنِبُوا کَثیرا مِنَ الظَّن» از ظن سوء بپرهیزید.
پس درونیات ما قابل کنترل است و باید اراده کنیم و کنترل کنیم.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
رضوان
آخرین اثر مکتوب استاد مجید جعفری تبار
طبقه بندی موضوعی
-
آیات قرآن
(۹) -
حدیث
(۱۵) -
رضوان
(۴۴) -
انسانیّت و حریت سر آغاز سلوک
(۶) -
رکع
(۲) -
سخنان بزرگان
(۲۳) -
شعر
(۶) -
مقالی در بعثت
(۲) -
داستان
(۱) -
استخاره
(۱۰)
آخرین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها
- قرآن
- قرآن آنلاین
- پایگاه تخصصی نهج البلاغه
- پایگاه تخصصی صحیفه سجادیه
- امام خمینی (ره)
- پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری
- مرکز نشر و تنظیم آثار آیت الله بهجت
- دوستداران آیت الله بهجت
- دفتر مرجع عال قدر شیعه آیت الله وحید خراسانی
- دفتر اطلاع رسانی آیت الله مکارم شیرازی
- خبرگزاری جمهوری اسلامی
- مشرق نیوز
- خبرگزاری مهر
- خبر گزاری فارس
- باشگاه خبر نگاران
- خبرگزاری دانشجویان ایران
- پخش زنده رادیو قرآن
- خبرگذاری بین المللی قرآن
- تبیان
- شهید سید مرتضی آوینی
- انجمن تخصصی قاریان قرآنی
- شهید مرتضی مطهری
- تلاوت ها و سخنرانی های استاد مجید جعفری تبار
- خاطرات از استاد مجید جعفری تبار
- اینستگرام رضوان
در اینکه ما باید حرکت اوّل را انجام بدهیم، شکّى نیست و تا حرکت نکنیم برکتى ایجاد نمى شود:
«لَیْسَ لِلاْءِنْسانِ إلاّ ماسَعى».
شکّى نیست که ما باید نقطه آغاز و آن اخگرِ اوّل را ایجاد کنیم امّا شعله ور شدنش مِنْ عِند اللّه است:
«ما أصابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّه»، اگر ما گام اوّل را برویم، خدا دستِ ما را مى گیرد.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
بعضی ضعیف ها هستند که استقامتشون از قوی ها بیشتره..
اینا که قوی هستند رو اگر دو تا تشر خوب بزنی که تفنگت رو بده به من، میده بهت..
تشرت بگیره میده تفنگش رو.
اینا که ضعیفن میگن تو رو خدا نگیر...
تو رو خدا...
اینا قوه شون رو قایم کردند یواش یواش اخرا اعمال می کنند.
اون که میخواد به اینا زور بگه می بینه اِااِ این چقدر قدرت داشت!
بعضی ضعیف ها قدرتشون مخفیه..
اصلا ضعیف یعنی قدرت زیاد داره.. ضعیفی که اسلام و ایمان میگه ، هر کی ضعیف تره قدرتش بیشتره، در دنیا هر کی هم قوی تره، قدرتش کمتره !
در دنیا..
قشنگ گوش کن عوضی نگیرین !
نفس اولیه قدرت داره مثل کرگردن قوی، ادعای امامت میکنه اما تا تشر زدی به ته دیگش خورد می بینی که ضعیفه.
ثروتمندش، هیچی نداره ثروتش قلابیه، گشنه است، تا یه قرونش رو بگیری دق می کنه. علمش قلابیه، ثروتش قلابیه، قدرتش قلابیه..
بگه در پناه من محفظوی قلابیه.. هیـــــــــــچی اش اعتبار نداره... با این که تمام سفت و قرصه..
اصلا خدا قدرت رو تو ضعف خوابونده..
دو چیز حاصل عمرست ، نام نیک و ثواب !
وزین دو درگذری ، "کل من علیها فان "
سرای آخرت آباد کن به حسن عمل
که اعتماد بقا را نشاید این بنیان
بس اعتماد مکن بر دوام دولت و عمر
که دولتی دگرت در پی است جاویدان
زمین دنیا، بُستان زرع آخرتست
چو دست می‌دهدت ، تخم دولتی بفشان
بده که با تو بماند جزای کردهٔ نیک
وگر چنین نکنی از تو بازماند هان
بپاش "تخم عبادت " حبیب من زان پیش
که در زمین وجودت نماند آب روان ..
حیات زنده غنیمت شمر که باقی عمر
چو برف بر سر کوهست روی در نقصان
ز مال و منصب دنیا جزین نمی‌ماند
میان اهل مروت که «یاد باد فلان»
کلید گنج سعادت، نصیحتِ سعدیست
اگر قبول کنی گوی بردی از میدان
به نوبتند ملوک اندرین سپنج‌سرای
خدای عزوجل راست ملک بی‌پایان ..
وبلاگ رضوان
روزی امیرالمؤمنین علیه السلام از مقابل دکه قصّابى مى گذشت .
قصّاب گفت :اى امیرالمؤمنین ، گوشت چاق و خوب ، موجود است .
امام فرمود: پول آن ، موجود نیست !
قصّاب گفت : من مهلت مى دهم و صبر مى کنم
امام على علیه السلام پاسخ داد: من بر نخوردن گوشت صبر مى کنم .. (و افزود:) خداوند متعال پنج چیز را در پنج چیز دیگر قرار داده است :
√ عزّت را در بندگى ..
√ ذلّت را در معصیت ..
√ حکمت را در کم خوردن و خالى بودن شکم ..
√ هیبت و ابهّت را در روى آوردن به نماز شب ..
√ ثروتمندى و بى نیازى را در قناعت ...
ارشاد القلوب، ص 156 - 153
وبلاگ رضوان
فایل صوتی "مقالی در بعثت"
اثر استاد مجید جعفری تبار
آذر ماه 1374
وبلاگ رضوان
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا وَدَاعِیًا إِلَى اللَّـهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُّنِیرًا
- آسمان پر گشود، زمین سیر شد، آب ها خشکید و ...، و نابودی خیس شد.
شما ای مردمان، مسافری هستید به سوی پروردگار خویش، پیوسته در سیر تا به او در رسید آنگاه او شما را باخبر خواهد کرد که همۀ اختلافات و جنگ و نزاع شما در مسائل دین هیاهوی بسیار برای هیچ بوده است.
شما جوهر دین که "بزرگداشت فرمان خدا و شفقت بر خلق عالم " است رها کردید و به جان هم افتادید و چه نقشهای اهریمنی در نمایشنامۀ عالم بازی کردید که جز شیطان حسود هیچ کس را از آن سودی نبود و به گفتۀ حکیم طوس:
زیان کسان در پی سود خویش
بجویند و دین اندر آرند پیش !
به جای خواندن و عمل کردن قرآن، بحث در حدوث و قدم در قرآن کردید
و به جای رفتن به معراج همراه رسول، قیل و قال راه انداختید که جسمانی بوده است یا روحانی !
به جای قولها را شنیدن و بهترین را برگزیدن، گلوی یکدیگر را فشردید که تو خاموش باش تا من سخن بگویم، به جای خدمت و برآوردن نیازهای یکدیگر و به
جای آنکه همگی در مسجد این عالم به سجود و ستایش پروردگار پردازید، فرقه فرقه شدید ..
_________________________________
برگرفته از کتاب "365 روز در صحبت قرآن"
به قلم دکتر حسین الهی قمشه ای
وبلاگ رضوان
خودتان را محاسبه کنید.
اگر به خودتان نگاه کنید، مى بیند بسیارى از حُبّهاى ما به خودمان است!
چون خودم را دوست دارم چون فعلاً او به حدّ من مى خورد، من هم دوستش دارم و خیال مى کنم او را دوست دارم،
در صورتى که او را دوست ندارم بلکه خودم را دوست دارم و فعلاً او مطابق میلِ من است!
مدّتى مى گذرد و وضع از این تطابق درمى آید و دیگر آرام آرام برایمان عادى مى شود و بعد هم دل به هم زن مى شود!!
آن طور مى شود که مى گوید:
کُلُّ جَدیدٍ لَذَة! یا فى کُلِّ جَدیدٍ لَذّة! باید دنبال جدید گشت!
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
عزیزان! تمامِ رذائل در سه رذیله اصلی خلاصه میشود.
اگر کسی همّت کند و این سه رذیله را از خود براند،
یقیناً هیچگونه رذیله ای در وجودش نخواهد بود.
این سه رذیله عبارتند از:
ریاء، حبّ دنیا، حبّ نفس.
حبّ نفس از همه رذائل، بدتر و خُردکننده تر است. بعد از حبّ نفس، حبّ دنیا قرار دارد و نهایةً نیز ریاء.
قسمتی از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
عزیزان توجّه فرمایند که کاتبِ این متن، بارها و بارها بیان نموده است:
در جهتِ معرفت الله و عرفانِ نظری،
هیچ متنی به کمال و جامعیّتِ سوره کریمه "جاثیه"،
و در بُعد زهد واقعی و عرفانِ عملی،
هیچ متنی واجدِ جامعیّت و کمالِ سوره منور "حجرات" نیست.
قسمتی از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
ای باقری طریقت ای جعفری تبار
ای از شهید مسجد و محراب یادگار
ای اهلبیت عصمت اطهار از تو شاد
قرآن در این زمانه کُنَدبر تو افتخار
زیرا که در علوم قراءات و علم دین
هر روز که شاهدیم که داری تو ابتکار
گشتند هفت قاری معروف سرفراز
اجلاس باشکوه تو چون گشت برقرار
اینجاست قطعه ای از بهشت و بهشتیان
گاهِ طلوع شمس وجود تو با وقار
هرچند سبطِ پاک صدوقی اطهری
دارند او به علم و کمال تو افتخار
رحمت بر آن درخت تنومند فقه و علم
شیخ صدوق و والد تو جعفری تبار
این نیست حق وصف تو هذا بضاعتی
باشند قدر و فضل و کمالِ تو بی شمار
سید خموش باش و مکن مدح آفتاب
چیزی که واضح است و عیانست و آشکار
دارم امید، سایه ی تو مستدام باد
بهر بیان حکم خدا تا ظهور یار
سید مرتضی میرغنی
1382
نشریه رکع
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
زیارَةُ قَبرِ أبی مِثلُ زِیارَةِ قَبِر الحُسَینِ؛
زیارت قبر پدرم، موسى بن جعفر علیه السلام ، مانند زیارت قبر حسین علیه السلام است.
کامل الزیارات ، ص 499
وبلاگ رضوان
مردی خدمتش آمد و عرضه داشت:
فدایت شوم از یکی از برادران دینی کاری نقل کردند که من آن را ناخوش داشتم، از خودش پرسیدم انکار کرد در حالی که جمعی از
افراد موثق و قابلاعتماد این مطلب را از او نقل کردند،
حضرت امام موسی کاظم علیه السلام فرمود:
گوش و چشم خود را در مقابل برادرت تکذیب کن حتی اگر پنجاه نفر قسم خوردند که او کاری کرده و او بگوید نکرده ام از
او قبول کن واز آنها نپذیر ..
هرگز چیزی که مایه عیب و ننگ او می شود و شخصیتش را از بین می برد در جامعه منتشر نکن ..
که از آنها خواهی بود که خدا در موردشان فرموده:
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ .
کسانی که دوست دارند زشتی ها در میان مؤمنان پخش شود عذاب دردناکی در دنیا و آخرت دارند...*
_____________________________
کَذِّبْ سَمْعَکَ وَ بَصَرَکَ عَنْ أَخِیْکَ وَ اِنْ شَهِدَ عِنْدَکَ خَمْسُونَ قُسامَةً وَ قالَ لَکَ قَوْلٌ فَصَدِّقْهُ وَ کَذِّبْهُمْ، وَ لا تُذِیْعَنَّ عَلَیْهِ شَیْئاً تَشِیْنُهُ بِهِ وَ تَهْدِمُ بِهِ مُرُوَّتَهُ، فَتَکُونُ مِنَ الَّذِیْنَ قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ: إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الآخِرَةِ:
-کافی ج 8 ص 147-*نور 19
وبلاگ رضوان
علم برای هر کس پیدا کردن آن چیزی است که نمی‌‌داند و
این هم نسبت به افراد مختلف فرق می‌‌کند.
ممکن است شما از یک مطلب یک چیزش را نفهمید و
دیگری چیز دیگرش را و علم برای هر کدامتان یافتن همان است.
استاد مجید جعفری تبار
وبلاگ رضوان
مردی که نام دیگر او «آفتاب» است
بین غل و زنجیر هم عالی جناب است
حبل المتین ماست یک تار عبایش
این مرد از نسل شریف بوتراب است
هنگام طی الارض و معراجش یقیناً..
..روح الامین در محضرش پا در رکاب است
پیداست از باب الحوائچ بودن او
هرکس از او چیزی بخواهد مستجاب است
با یک سوالش بشر حافی زیر و رو شد
هرکس به پای او بیفتد کامیاب است
بدکاره ای را زود سجّاده نشین کرد
اعجاز او بالاتر از حدّ نصاب است
چیزکمی نیست...آقا چارده سال
زیر شکنجه، کنج زندان در عذاب است
نامرد، زندان بان، یهودی زاده شوم
دست و سر و پاهای آقا را چرا بست؟!
باناسزا باب زدن را باز کرده
این بد دهان بی حیا ذاتش خراب است
از حیدر و زهرای اطهر کینه دارد
هر صبح و شب دنبال تسویه حساب است
از بس که گلبرگ تن آقا خمیده
زندان تاریکش پر از عطر گلاب است
زخمی که در زیر گلوی او شکفته
یاد آور زخم و غم طفل رباب است
با این غل و زنجیر و لب های ترک دار
تنها به یاد زینب و بزم شراب است
چوب یزید و گریه ی اطفال ای وای
حرف کنیزی و زبانم لال ای وای
محمد فردوسی
وبلاگ رضوان
" دست نوشته ای از شهید آوینی "
من هرگز اجازه نمیدهم که صدای حاج همّت در درونم گم شود.
این سردار خیبر قلعه قلب مرا نیز فتح کرده است.
سید مرتضی آوینی
وبلاگ رضوان
در سوره حجرات، برای صادقین، أوصاف و قیودی را بیان میفرماید که اگر همه آنها جمع نگردد،
معنای صدق و صادق تحقّق نمی یابد:
"إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتابُوا وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فی سَبیلِ اللَّهِ أُولئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ ":
(قطعاً و یقیناً، مؤمنانِ راستین،کسانی هستند که ایمان به خدا و پیامبرش آورده و در این ایمانِ خود نیز هیچگونه تردیدی ننموده
و با مال و جان در راهِ خدا تلاش و مجاهدت کنند. اینانند که راست میگویند).
یعنی غیر از اینان، اگر ادّعای ایمانِ واقعی نمایند، دروغگو هستند.
قسمتی از کتاب رضوان
نوشته حضرت آیت الله مجید جعفری تبار
با وجود اینکه در طول تاریخ بسیار بر روی قرآن کار شده
امّا به جرات می توانیم بگوییم که
قرآن هنوز بکر است؛ از فرط اینکه
زمینه های مختلف کار کردن دارد که
روی آن ها کار نشده است.
استاد مجید جعفری تبار
در هنگام بحث با کسی،
اگر چیزی را نمی دانیم قیافه نگیریم که می دانیم.
وقتی نمی دانی چه عیبی دارد که بگویی نمی دانم؟!
به قول بوذر جومهر : " همه چیز را همگان دانند و همگان هنوز از مادر نزاده اند".
استاد مجید جعفری تبار
وبلاگ رضوان
------------------------- بهلول و ابوحنیفه (داستان) -----------------------
آورده اند که روزی ابوحنیفه در مدرسه مشغول تدریس بود.
بهلول هم در گوشه ای نشسته و به درس او گوش می داد. ابوحنیفه در بین درس گفتن، اظهار نمود که: امام جعفر صادق (ع) سه مطلب اظهار می نماید که مورد تصدیق من نمی باشد و آن سه مطلب بدین نحو است:
اول آنکه می گوید: شیطان در آتش جهنم معذّب خواهد شد و حال آنکه شیطان خود از آتش خلق شده. چگونه ممکن است آتش او را معذب نماید؟
دوم آنکه می گوید: خدا رانتوان دید. حال آنکه چیزی که موجود است باید دیده شود. پس خدا را با چشم می توان دید.
سوم آنکه می گوید: مکلف، مسئولِ فعل خود است. چون خودش اعمال را به جا می آورد. حال آن که تصور و شواهد بر خلاف این است.
یعنی عملی که از بنده سر می زند از جانب خداست و ربطی به بنده ندارد .
چون ابوحنیفه این مطالب را گفت بهلول کلوخی از زمین برداشت و به طرف ابوحنیفه پرتاب نمود که از قضا آن کلوخ به پیشانی ابوحنیفه خورد
و او را سخت ناراحت نمود.
و سپس بهلول فرار کرد.
شاگردان ابوحنیفه در پیِ او دویده و او را گرفتند و او را نزد خلیفه بردند و جریان را به او گفتند.
بهلول جواب داد ابوحنیفه را حاضر نمایید تا جواب او را بدهم .
چون ابوحنیفه حاضر شد، بهلول به او گفت: از من چه ستمی به تو رسیده؟
ابو حنیفه گفت: کلوخی به پیشانی من زده ای و پیشانی و سر من درد گرفت.
بهلول گفت درد را می توانی به من نشان دهی؟
ابوحنیفه گفت: مگر می شود درد را نشان داد؟
بهلول جواب داد:
تو خود بر امام صادق (ع) اعتراض می نمودی و می گفتی چه معنی دارد خدای تعالی وجود داشته باشد و او را نتوان دید؟
و دیگر آن که تو در دعوی خود کاذب و دروغگویی که می گویی کلوخ سر تو را به درد آورد. زیرا کلوخ ازجنس خاک است و تو هم از خاک
آفریده شده ای. پس چگونه از هم جنس خود اذیّت می شوی؟
و مطلب سوم، خود گفتی که افعال بندگان از جانب خداست. پس چگونه می توانی مرا مقصر کنی و مرا پیش خلیفه آوری و از من شکایت کنی و
ادعای قصاص نمایی؟
ابوحنیفه چون سخن معقول بهلول را شنید، شرمنده و خجل شده و از مجلس خلیفه بیرون رفت.
وبلاگ رضوان
أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ
نمل-62
وبلاگ رضوان
« اگر خدا را اثبات نتوان کرد، انکار هم نمی توان کرد».
این جمله را عمدتا برای جوانان می گویم؛ به ویژه کسانی که به سادگی و تنها به دلیل اینکه مسائل ماورایی را نفهمیده یا نمی فهمند،
عملاً و علماً و قولاً و اعتقاداً آن ها را نفی می کنند.
ای عزیزان، اگر شما در درونتان خدا و معنویت و علم وراء ماده و بهشت و جهنم و برزخ و ملائک و وحی و نبوت را باور نکرده اید،
آیا می توان به ضِرس قاطع انکارش نیز بکنید؟!
به خودت بنگر و به درون و وجدانت مراجعه کن.
ای کسی
ما موظفیم که بیش از این که مردم را از قبر و فشار قبر و برزخ و قیامت بترسانیم، مردم را به انسانیّت دعوت کنیم.
ما باید فریاد برآوریم که: ای مردم! شما انسان هستید.
انسان مانند حیوان نیست که فقط دنبال شکم و شهوت و درنده خویی باشد. اگر حیوان چنان است، به این دلیل است که راه و چاره ی دیگری ندارد.
جبر تکوین، او را به بهمیّت یا سبعیّت وا داشته است.
اما من و تو انسان هستیم.
من و تو می توانیم خوب باشیم، ایثار کنیم، به محرومین و جاهلان رسیدگی کنیم، حق جو و حق گو باشیم،
سعادت خودمان را به قیمت شقاوت و بدبختی دیگران نخواهیم.
چقدر آن روایت شریفه از پیامبر اکرم صل الله علیه و آله، قشنگ است.
وقتی یک روح از سطح زمان خویش بیشتر اوج گیرد و از ظرف تحمل مردم زمان بیشتر رشد کند،
تنها می شود؛
بودن سنگین و پر و زیبا و غنی او، بودن های پوک و سبک و زشت و تهیِ دیگران را
خود به خود تحقیر می کند -هر چند خود تواضع کند-.
و آنگاه دشمن و دوست - خود آگاه و ناخودآگاه- با هم در نفیِ او یا لجن مال کردنِ بزرگ یا پایمال کردن حق صریح او همدست می شوند،
اشتراک منافع می یابند.
کتاب فاطمه، فاطمه است
دکتر علی شریعتی
وبلاگ رضوان
در میان بعضى از اندیشمندان هستند که صریحا مى گویند اگر خدا نمى خواست ابلیس عصیان نمى کرد.
یعنى مى گویند ابلیس گناهى ندارد بل که خدا خواست که این طور شد!
یعنى جبرىِ به تمام معنا.
ما چنین اعتقادى نداریم و قرآن هم این اعتقاد را ندارد.
این همه امر و نهى که آمده است دلالت دارد بر اینکه قضیه، جبر نیست. اگر قرار بود جبر باشد که ما این کتاب را نمى خواستیم.
همین طور زندگى مى کردیم و اصلاً دستورالعملى نمى خواست آن هم چنین دستورالعمل هایى.
اگر دستور العمل هایى مثل دنیاى امروز مثلاً براى بهداشت و یا براى زیبا شدن و.... رعایت مى کردیم امّا اگر جبر بود،
این طور دستورالعمل هاى اخلاقى و این که در آینده بهشت و جهنّمى هست دیگر لازم نبود!
باید مثل جبرى ها مى اندیشیدیم و مى گفتیم هر کارى دلت مى خواهد بکن!
آخرش هم خدا خودش هر کار دلش مى خواهد مى کند. اصلاً کارى ندارد که تو عبادت کردى یا نکردى!
یک دفعه مىبینى کسى تمام عمرش را عبادت کرده، خدا دلش مى خواهد و او را در جهنّم مى اندازد و کسى هم هیچ عبادتى نکرده و همه عمر فسق کرده، خدا هم خوشش مى آید و مى گوید تو بهشت برو!!
در میان علماء هستند کسانى که چنین اعتقادى دارند، منتهى عمدةً علماى غیرشیعه.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
طالب راستین حقیقت و درستی،
پس از اولین شناخت و یقین، محکم می ایستد و به آنچه می داند عمل می کند تا به مرور،
ندانسته هایش را نیز بفهمد و عمل نماید.
استاد مجید جعفری تبار
براى هر یک از سورهها، عنوانى مىشود گذاشت که مشخص کند موضوعش چیست.
مىتوانیم بگوییم موضوع سوره مبارکه حجرات عرفان عملى یا ادب و آداب در عرفان عملى یا نقش ادب و آداب در عرفان عملى است.
سخنمان در سوره ی ماعون بود.
از خوانندگان تقاضا دارم که با دیده ای باز و بدون هیچ گونه تعصّب و اتکا بر شنوده های سابق، نگاهی به این سوره شریفه بیندازند:
« آیا میدانی که «بی دین» به چه کسی گویند؟
بی دین کسی است
تمام انبیاء کلماتی داشتند که
بر جان و دل می نشست ولی باز هم بیشتر
مردم قبول نمی کردند.
وخدا اگر عذاب می کند به خاطر این قسمت است
نه به خاطر نپذیرفتن معجزات.
استاد مجید جعفری تبار
تحمّل داشتن و شنیدن حرف دیگران
درجه مهمّى است که متأسّفانه بسیارى ندارند!
مگر همه باید اعتقاد من را داشته باشند!
ولى کم نیستند کسانى که از عمق وجودشان معتقدند که آن چه به آن رسیده اند همان درست است و هیچ کس نباید غیر آن بگوید!!
این مطلب عجیبى است.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
انسانیّت و حریّت بود که
علیّ بن أبیطالب (ع)
را وامیداشت مثلِ فقیران زندگی کند؛
نه مقامِ رضا یا عصمتِ او، و نه دینِ او.
کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
اگر کسی بخواهد به کامل ترین وجهِ یقینی، شب قدر را درک کند،
بهترین راه این است که از شب 13 رجب تا شام پنجم شوّال را
-که لااقل 80 شبانه روز می شود -
مخلصا لله باشد تا یقیناً آن چهل روزی را که در حدیث شریف توصیه ی به آن شده است،
درک نموده و به اذن إلهی به مرتبه ی « حکمت » نائل آید
- و طبعاً شبِ قدر را نیز إدراک می نماید-
نشریه رکع
استاد مجید جعفری تبار
حواسمان باشد که ولىّ، متبوع ما است نه تابع ما؛
ما باید شیعه، پیرو و رهرو او باشیم نه او مطابق میل ما حرکت کند.
از همین جا آدم مىتواند آن ولىّ واقعى را بشناسد.
ولىّ واقعى هیچ وقت هندوانه زیربغلِ متفّق یا غالب نمى گذارد.
نهج البلاغه را زیر و رو کنید، کلمات انبیاء و قرآن را زیر و رو کنید، عمدتاً چیزهایى که مىبینید این است که خیلى صریح به متّفق ناس یا اکثریت غالب ناس به صراحتلهجه مىفرمایند
که شما اهل دنیا و در اشتباه هستید.
از ولىّ پایین تر بیایید و به یک آدم محترم و مثلاً به یک مرجع تقلید توجّه کنید.
مرجع تقلیدى که مطابق میل مریدها جواب مى دهد و به جاى این که تجّار بازار مقلّد ایشان باشند ایشان مقلّد تجّار بازار است و مطابق میل آنها فتوا مى دهد و خیلى هم حواسش هست که فتوایى ندهد که بدشان بیاید! یا فتوایى ندهد که مریدها کم بشوند! باید حواسمان باشد که اگر خداى ناکرده اینطور باشد، پایه تدیّن ـ اگر باشد! ـ مى لنگد.
به آیه آخر سوره مجادله توجّه کنید:
مرد حقّ حرف حق می زند ولو همه مردم بدشان بیاید.
مرد حقّ براى خوش آمد اهل دنیا چیزى نمى گوید:
«لاتَجِدَ قَوما یُؤمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَومِ الآخِرِ یُؤادّونَ مَن حادّ اللّه وَرَسولَه».
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
سوره «ماعون» یکی از سوره های کوچک آخر قرآن است. آیا تا به حال به این سوره مبارکه از این منظر نگریسته ایم؟
این که می گوییم «از این منظر »، حرف خود سوره ی ماعون است؛ یعنی در واقع، نیاز به منظر خاصی ندارد، بلکه همین قدر که کسی به معنای سوره عنایتی مدبّرانه کند، به خوبی همین پیام را از این سوره شریفه در می یابد و بیرون می کشد.
در این سوره، خداوند تبارک و تعالی سخن را با یک سوال شروع می کند و سپس پاسخ به این سوال را می فرماید:
« آیا کسی را که تکذیب دین می کند دیده ای؟»؛
یعنی « آیا می دانی آدم بی دین کیست؟».
شاید اگر از امثال ما این سوال را بکنند، فوری جواب می دهیم که:
« بله، آدم بی دین کسی است که به خدا و پیامبر و وحی و امامت و معاد و روز قیامت اعتقاد نداشته باشد» و شاید هم فکر کنیم که حرفمان خیلی هم قشنگ است.
امّا قرآن چنین نمی گوید.
اکثریت بسیار بالای مردم در عدم یاری حسین علیه السلام
عذری نداشتند و چه خوب بود کسانی که بعداً به
خونخواهی حضرت علیه السلام برخاستند، در زمانِ خود ایشان
یاری می کردند.
آنها پشیمان شدند و توبه کردند،
ولی کار از کار گذشته بود و حسین علیه السلام نبود.
استاد مجید جعفری تبار
هیچ کس عذری ندارد که در امر خلقت،
در اصل هستی، در حقیقت و در مبدأ هستی
نیندیشد و این عدم اندیشه گناهی است
که حساب و عقابش در آن علم سخت است.
استاد مجید جعفری تبار
مراقب خودتان باشید.
از من شنیده اید خودِ این که کسى گناه می کند امّا ناراحت است و دلش نمی خواهد گناه بکند و در همان حینى که گناه می کند به یاد خداست
امّا نمی تواند پا روى نفسش بگذارد، خیلى خوب است.
خودِ این یک مرتبه است، امّا نگذاریم و نیندیشیم که قرار است در همین مرتبه بمانیم!
لذا تأکید می کنند و حتّى روایت داریم که اگر گناه کبیره انجام می دهید، در همان حین سعى کنید از صغیره بپرهیزید و نگویید آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب!
این حرف در اینجا باطل است.
حدّاقلّش این که همان کبیره را که انجام میدهى، یک بسم اللّه بگو.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم از روى اعتقاد نه از روى تمسخر!
همان کبیره را که انجام می دهى باز مکروهات و صغائر را تا آنجا که یادت می آید، انجام نده،
یعنى به این مطلب پایبند باش تا لاابالى نشوى،
تا به مرتبه عصیان نرسى یا اگر عاصى هستى عصیانت اضافه نشود.
برگرفته از کتاب رضوان
استاد مجید جعفری تبار
امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند:
از شرّ کسی که به او احسان می کنی بر حذر باش.
(اتَّق شرِّ من احسنت الیه)
دهخدا تمثیل:
«گفت حق است این ولی ای سیبویه// اتق شر من احسنت الیه»
جلال‌الدین محمد بلخی مشابه: «سزای نیکی بدی است.»
مشابه: «با هرکه دوستی خود اظهار می‌کنم// خوابیده دشمنی است که بیدار می‌کنم»
استاد جعفری تبار در توضیح این حدیث می فرمودند:
دنیا طلب ها از این جور جمله ها طوری استفاده می کنند که تو جیهی
برای خسّت و احتیاطات نابجای خودشان در خدمت به دیگران باشد
و مثلا می گویند چرا باید برای آدم های قدر نشناس کار کنیم؟! امّا
حضرت با این جمله می خواهند بفرمایند احسان کنید ولی بدانید
اکثر مردم ناسپاسی خواهند کرد.لذا فقط بخاطر رضای خداوند
کمک کنید و توقع کوچکترین تشکری را از کسی نداشته باشید.
شعر اتق شر من احسنت الیه از ملک الشعرای بهار
یکی مرد خودخواه مغرور دون درافتاد روزی به تنگی درون
در آن تنگی و بستی آه کرد رفیقی بر او رنج کوتاه کرد
رهاندش ز بیکاری و کار داد فراوان درم داد و دینار داد
همش نیکویی کرد و احسان نمود به نامرد نیکی و احسان چه سود
چنان کار آن سفله بالا گرفت که بر جایگاه گزین جاگرفت
چو خودخواه از آن حالت زار رست میان را به کین نکوکار بست
زمانه یکی بازی آورد راست که مرد نکوکار ازو کار خواست
در آغاز بیگانگی‌ها نمود چو داد آشناییش رخ وانمود
بخندید چون زاری مرد دید رخش سرخ شد چون رخش زرد دید
چنان لعب‌ها با جوانمرد باخت که سوز درون استخوانش گداخت
چنان خوار کردش بر انجمن کزان کار بگذشت و از خویشتن
بداندیش از آن شیوه سرمست شد که پیشش ولی نعم پست شد
یکی گفتش از آشنایان پار که این شوخ‌چشمی چه بود ای نگار
بدو گفت یک روز من پیش اوی بدان حال رفتم که زن پیش شوی
مراگرچه از مهربانی نواخت ولی مهر او استخوانم گداخت
مرا خندهٔ گرم او سرد کرد دوایش دلم را پر از درد کرد
به خودخواهی‌ام ضربتی خورد سخت بنالیدم از نابکاری بخت
که چون من کسی نزد چون او کسی به حاجت رود، ننگ باشد بسی
مرا گر همی راند با ضجرتی از آن به که بنواخت بی‌منتی
گرم دور می کرد بودم به‌آن که کامم روا کرد و منت نهان
نیارستم این غم ز دل بردنا چنان ناخوشی را فرو خوردنا
شد احسان او لجهٔ بی‌کران که خودخواهیم غرق گشت اندر آن
پی رستن از آن غریونده زو زدم پنجه بر آن که بد پیشرو
فرو کردم او را و خود برشدم وز آن لجهٔ ژرف برتر شدم
نکوکاری او مرا خوار کرد نکو کرد و در معنی آزار کرد
ز خواهشگری تلخ شد کام من وز احسان او تیره فرجام من
چو آمد مرا نوبت چیرگی برستم از آن تلخی و تیرگی
چنان چاره کردم که دیدی تو نیز پی پاس ناموس نفس عزیز
بزرگان که نام نکو برده‌اند بجای بدی نیکوبی کرده‌اند
بزرگان ما! بخردی می‌کنند بجای نکویی بدی می کنند
کسی کش بدی کرده‌ای، زینهار! از او هیچ گه چشم نیکی مدار
مشو ایمن ازکین و پاداشنش فزون زان بدی نیکویی‌ها کنش
نکویی کن و مهربانی و داد بود کان بدی‌ها نیارد بهٔاد
چو تخم بدی درنشیند به دل بروید ز دل همچو گندم ز گل
ز هر دانه‌ای هفت خوشه جهد ز هر خوشه صد تخم بیرون دهد
توگر با شریفی بدی کرده‌ای چنان دان که نابخردی کرده‌ای
شریف از شرافت ببخشایدت ولی آن بدی خوی به‌جنگ آیدت
بسی با توپنجه به پنجه شود به صدگونه زو دلت رنجه شود
مگیر از فرومایگان دوستان که حنظل نکارند در بوستان
فرومایه بیگانه بهترکه دوست که دوری ز زنبور و کژدم نکوست
بهارا بترس از فرومایه مرد تو خود گر کسی گرد ناکس مگرد
ازین قطره تا قطرهٔ ناخدای بود دوری از ناخدا تا خدای