سخنمان در سوره ی ماعون بود.
از خوانندگان تقاضا دارم که با دیده ای باز و بدون هیچ گونه تعصّب و اتکا بر شنوده های سابق، نگاهی به این سوره شریفه بیندازند:
« آیا میدانی که «بی دین» به چه کسی گویند؟
بی دین کسی است که یتیم را از خودش دور می کند و به او رسیدگی نمی کند.
بی دین کسی است که به فکر طعام مسکین و گرسنگان نیست و دیگران را نیز به این کار تشویق و ترغیب نمی کند».
بلافاصله بعد از این کلام، خداوند سبحان می فرماید:
«فَوَیْلٌ لِّلْمُصَلِّینَ »
« پس وای بر نماز گزارانی که از صلاتشان غفلت نموده و نماز را به قصد ریاء و تظاهر می خوانند، اما از کوچک ترین خیر به دیگران
نیزمانع می شوند و اغماض می کنند».
البته توجه دارید که بنده درصدد بیان ترجمه نیستم. دارم پیام قرآن را بیان می کنم.
من دلم می خواهد خود خواننده ی گرامی، بر روی این سوره و محتوا و پیام آن تدبّر کند.
وقتی تدبّر کردید، نگاهی نیز به سوره معارج بیندازید و اوصاف نمازگزار واقعی را در آنجا نیز ببینید.
در آن سوره نیز یکی از اوصاف مصلّین راستین را همین بعد انسانی و ایثار و انفاق می داند:
«وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ»
«لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُ‌ومِ »
یعنی نمازکزار واقعی کسی است که یکی از اوصاف و عاداتش این است که همیشه در میان مال و مکنت خودش، حق و قطعه ای معلوم و مشخّص را کنار میگذارد تا به محرومین و بینوایان و سائلین بدهد.
سوره ی مبارکه ی حاقّه، دلیل جهنّمی شدن جهنمیان را فقط دو چیز می داند:
یکی ایمان نیاوردن به خدا
و دیگری عدم حضّ و ترغیب به طعام مسکین.
در سوره ی توبه به مومنین هشدار داده می شود که اهل علم و مقدّسین اهل کتاب، اکثراً دنبال مال و ثروت هستند و با این روش باطل، را خدا
(سبیل الله) را می بندند.
البته توجّه دارید که چنین نیست که فقط عالمان یهودی و مسیحی و یا مقدّسین آنها اگر دنبال مال و منال باشند بد است؛ خیر، این وصف است که بد است.
پس ما موظفیم که بیش از ای که مردم را از قبر و فشار قبر و برزخ و قیامت و جهنّم بترسانیم، مردم را به انسانیّت دعوت کنیم.
انسانیّت و حریّت سرآغاز سلوک
استاد مجید جعفری تبار
